"นาย....ไม่ได้อำชั้นเล่นนะอี้ป๋อ......"
เซียวจ้านตกใจมาก....ใจเค้าหายไปหมด.... โฮรสของพระนางทะเลจันทร์กับเทพสูงสุด...คือเค้า...คือยมฑูตหวังอี้ป๋อเหรอ.....โลกมันจะกหลมจะกลมอะไรได้นานขนาดนี้
"หน้าตาชั้นดูเหมือนอำนายเหรอเซียวจ้าน...."
"นาย.....นายเป็น......เป็นลูกของพระนางทะเลจันทร์กับท่านเทพสูงสุด....."
เซียวจ้านน้ำตาเอ่อ
"เซียวจ้าน....นาย....ไม่ต้องกังวลไป.....นายไม่ต้องกลัว...."
"อี้ป๋อ...ชั้น....ดีใจด้วย.....ดีใจด้วยที่นายเจอแม่และ.....พ่อ......"
เซียวจ้านนึกถึงเทพสูงสุดท้านลุงของอี้ป็๋อ....ท่านหน้านิ่งๆ....สำหรับเซียวจ้านเจอท่านไม่กี่คั้ง เทพสูงสุดประทานพรใกห้เค้า ให้ไปกลับระหว่างโลกมนุษย์กับโลกวิญญาณได้ .....
สำหรับเค้า....ท่านใจดี...และดูอบอุ่น....
"ดีใจ..๙ั้นก็ดีใจเซียววจ้าน...แต่อีกใจนึงชั้นห่วงท่านแม่ของชั้นที่โลกวิญญาณ.....ท่านแม่ไม่มีใครแล้ว เหลือแค่ชั้น....ถุงชั้นจะรู้ความจริงว่าท่านเป็นท่นอา....แต่ความรู็สึกรักพวกท่านเหมือนพ่อแม่มันยังเหมือนเดิม อีกอย่างท่านแม่ยังไม่รู้....ว่าชั้นรู้เรื่องชาติกำเนิดของตัวเองแล้ว "
"อี้ป๋อ...ชั้นอยากไปโลกวิญญาณ...พาดาวเหนือไปหา...ท่านแม่นางฟ้า...ตอนนี้ท่านต้องการกำลังใจนะ..."
"ฉันคิดไว้แล้วเซียวจ้านจะพนายพาดาวเหนือไปรับท่านแม่มาอยู่ด้วยกันที่นี่...ท่านเคยพูดแล้วท่านจะมาอยู่โลกมนูษย์กับชั้นในวันที่เกิดสงคราม "
แล้วตอนนี้ท่านพ่อไม่อยู่แล้ว ......ฉันห่วงท่านแม่ ...."
"ไว้เราไปหาท่านด้วยกัน..."
เซียวยจ้านยิ้มให้อีกฝ่ายตอนนี้ยมฑูตหวังอี้ป๋อกลายเป็นคนที่มีพ่อแม่เยอะที่สุด..ไหนจะท่านอาที่เป็นเหมือนพ่อแท้ๆพระนางทะเลจันทร์ และพ่อแท้ๆแบบเทพสูงสุด....
ยมฑูตหวังอี้ป๋อเห็นแสงไฟเรืองๆอยู่ตรงกลางทะเล....ป่านนี้พระนางจะกำลังทำอะไรอยู่นะ...เค้าคิดถึงพระนางและขนมอร่อยๆของพระนางด้วย .....ท่านแม่ของเค้า......
ปราสาทเทพสายดำ.....โลกวิญญาณ.....
องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อกลับมาที่ดินแดนเทพสายดำ...ที่ตอนนี้เหมือนกับเมืองร้าง....เค้าอยู่ที่นี่มาร่วมสองร้อยกว่าปี.....จริงๆที่นี่ก็สวยงาม...มองเห็นพระจันทร์ได้เก้าดวงเหมือนในดินแดนเทพสายขาว.....เค้ากำลังคิดจะปรับปรุง...และก็ทำที่นี่ให้มีประโยชน์ดีกว่าปล่อยเอาไว้แบบนี้..... ร่างสูง...ยืนมองไปรอบๆตัว...... ดูเหมือืนธรรมชาติจะเปลี่ยนไป....
มันมีดอกไม้เกิดขึ้นมาเต็มไปหมด...ปกติที่นี่จะไม่มีดอกไม้......
สายตาคมกริบพร้อมมือแข็งแรงของเค้าจับลูกธนูที่ยิงมาใส่เค้าไว้ได้ทัน........ร่างบางกระโดดมาถีบเค้า..... แต่องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อก็หลบได้.....
เค้าคว้าผ้าสีดำที่ปิดหน้าอีกฝ่ายออก..... ชายหนุ่มแทบช็อก......
"จื่ออี้ !! "
หญิงสาวลุกขึ้นได้ก็ปรี่เข้ามาจะชกเค้า องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อก็หลบไปมา......
เค้าจับข้อมือหญิงสาวเอาไว้...... "ฆ่าข้าเลยซิ...."
หญิงสาวน้ำตาเอ่อมองจ้องเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม ......ชายคนที่เธอคิดว่าเค้าอ่อนแอโง่และถูกจูงจมูกได้ง่ายไร้ซึ่งเวทมนต์และอำนาจ....สองร้อยกว่าปีันางพึ่งจะรู้ว่าเค้าโกหกและสายของเทพสายขาว....เป็นสายทั่วไปคงถูกฆ่าทิ้งโยนบึงไฟวิญญาณไปหมดแล้ว.... องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อที่นางทั้งหลงรักทั้งสงสาร....แต่ในวันนี้นางอยากจะฆ่าเค้า
อยากฆ่าเค้าอย่างเดียว......
"เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ทำ.....ไปซะ....."
"เจ้ามันใจร้าย.....ใจร้ายใจดำ....ข้า......"
"ใจเจ้ารู็สึกยังไงกับข้า.....ข้าย่อมรู้ดี...."
"นั่นสินะ....องค์ชายแห่งราชวงศ์เทพองค์รัชทายาทแห่งโลกวิญญาณมีเหรอจะอ่านใจข้าไม่ได้....ท่านไม่ได้เป็นคนโง่ไม่เคยโง่ ...คนโง่คือข้าท่านพ่อและเทพสายดำทุกคน "
"จื่ออี้...เรื่องของท่านพ่อ....ข้า....ข้าจะไม่ขอโทษ....ส่วน........"
"ไม่ต้องพูดมาก....ฆ่าบอกให้ฆ่าข้าเลย....ถึงท่านไม่ทำข้าก็จะกระโดดบึงไฟวิญญาณตายตามท่านพ่อข้าอยู่แล้ว "
องค์หญิงจื่ออี้เป็นลูฏสาวคนเดียวของเทพสายดำนางเกิดจากการผูกจิตสร้างชีวิต....แม่ของนางคือนางฟ้าชั้นเจ็ด....หลังให้กำเนิดนาง นางฟ้าองค์นั้นเสียใจมากที่นางต้องเป็นเมียของเทพสายดำ นางรับไม่ได้ นางยอมกระโดดบึงไฟวิญญาณเพื่อหนีความอาย ไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน..... เทพสายดำที่จิตใจอำหิต....แต่เค้ากลับรักลูกสาวคนนี้สุดหัวใจ....ยังไม่ทันจะได้บอกลานาง....เค้าก็ร่างสลายไปในบึงไฟวิญญาณซะก่อน...
เจียร์หลิงหลงรักองค์ชายหวังเจียร์เอ๋อมาตลอด....รักมาก.....ทั้งรักทั้งสงสาร.....เพราะคิดว่าเค้าถูกพ่อใช้มนต์ให้ร่างสลาย.....
องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อไม่พูดอะไรกับนาง...... แต่เค้าพานางหายตัวมาที่ปราสาทบ้านของเค้า......แถมขังนางไว้ในห้อง.......
"หวังเจียร์เอ๋อปล่อยข้าออกไปนะ....เจียร์เอ๋อ.....ปล่อยข้านะ .....ข้าจะกลับบ้าน ข้าจะกลับบ้าน"
เทพสายดำบิดาของนางร่างสลายไปแล้ว.....ทุกสรรพสิ่งในดินแดนสายดำ....เวทมนต์ก็สูญสิ้น....นางเองก็เหมือนมนุษย์ที่ใช้เวทมนต์ไม่ได้ .... หญิงสาวเจ็บใจและแค้นใจที่สุด.....
"เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม....เจียณืเอ๋อปล่อข้าออกไปนะ ปล่อยข้า "
"เจียร์เอ๋อ....ถึงนางจะเป็นลูกสาวเทพสายดำ....แต่นาง....นางเป็นคนจิตใจดีและดีกับเจ้ามาตลอดไม่ใช่เหรอ...อย่าทำอะไรรุรนแรงกับนางนะ....รักมากก็แค้นมาก....."
พระมหาเทวีเจ้าแม่ขององค์ชายหวังเจียร์เอ๋อพูดขึ้น.......
"ท่านแม่.....ถ้า....ข้า.....คือข้า....จะแต่งงานกับนาง..."
"เจียร์เอ๋อ......!! เจ้าพูดอะไรออกมา ....เจ้าจะแต่งงานกับธิดาของเทพสูงสุดสายดำ"
"พ่อนางต้องตายเพราะลูก....นางเองก็อยู่ตัวคนเดียว.....อยู่เหมือนมนุษย์ธรรมดา...ท่านแม่อย่าบอกท่านพ่อนะพะย่ะค่ะว่านาง นางคือใคร"
"ท่านแม่ได้โปรดรับปากข้า ท่านแม่ ....ท่านแม่ "
องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อคุกเข้าลง น้ำตาเค้าก็ไหลพราก
"แม่รับปาก จะไม่ีใครรุ็ว่านางคือธิดาของของเทพสายดำ เจียร์เอ๋อ....นางรักเจ้า.....แต่เจ้าไม่ได้รักนาง.....เจ้าจะมีความสุขเหรอ....คิอดถึงความสุขตัวเองบ้างแม่อยากให้เจ้ามีความสุข เจ้าเสียสละมาโโยตลอด...เจ้าทำเพื่อผู้คนในโลกวิญญษณมาโดยตลอด..เรื่องความรัก....แม่อยากให้เจ้า.....อยากให้เจ้ามีความสุขแต่งงานกับคนที่เจ้ารัก "
"ลูก.....ไม่สามารถจะมีความสุขเช่นนั้นได้หรอกท่านแม่ "
"ทไมเจ้าพูดแบบนั้น "
"ลูกแค่พูดเรื่องจริง"
"เจียร์เอ๋อ.....ตอนนี้....นางไม่ต่างอะไรกับมนุษย์...เจ้ากำลังจะเป็นเทพสูงสุด...เทพสูงสุดจะไปทำพิธีผูกจิตที่กระทรวงวิญญาณได้เหรอ.... ผู้คนก็ต้องสงสัยว่าทำไมนางฟ้ากับเทพสูงสุดถึงต้องไปทำพิธีที่นั่น...มันจะเกิดปัญญหาต่อไปในภาคหน้า....."
"อย่างมาก...ลูกก็คงต้องหลับนอนกับนางแบบมนุษย์โลก "
"เจียร์เอ๋อ.......เจ้า.....จะจะเป็นคนแบบนี้ไปถึงไหน......"
"ท่านแม่....อย่าห่วงข้าเลย.....ท่านแม่เองก็ไม่ได้รักท่านพ่อ...ยังแต่งงานกับท่านพ่อเลย.....พวกท่านไม่เห็นต้องรักกัน "
พระหหาเทวีเจ้าถึงกลับพูดอะไรไม่ออก..... ไม่คิดว่าองค์ชายหวังเจียรืเฮ่อจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา .....
องค์ชายหวังเจียร์เอ๋อนึกถึงมนุษย์โลกรูปงามยิ่งกว่าเทพบุตรบนสวรรค์คนนั้น.....เซียวจ้าน.....เค้า.....เค้าคือคนรักของน้องชาย......แต่เค้าเค้าก็เป็นความรักครั้งแรก....และรักเดียวขององค์ชายหวังเจียร์เอ๋อร์เช่นกัน.....
ร่างสูงเดินกลับมาที่ห้อง...... เสียงแว่วๆขององค์หญิงจื่ออี้ยังดังอยู่ในห้องนอนของเค้า.......
"เซียวจ้าน....ข้า....ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน...... คิดถึงเจ้าที่สุด..... ข้าอยากเห็นหน้าเจ้า.....เจ้าเป็นยังไงบ้าง เซียวจ้าน....."
เจ้า....เจ้าคือรักเดียวของข้านะ....เซียวจ้าน......ข้ารักเจ้า.......
เซียวจ้านดาวเหนือและยมฑูตหวังอี้ป๋อ มาที่บ้านอาเฉิงแต่เช้า.....เซียวจ้านเจอพี่เขยในรอบหลายๆปี....บางครั้งเค้าก็มึนๆงงเหมือนยังไม่เคยเจอรึว่าเคยเจอมันเป็นความรู็สึกแปลกๆ
วันนี้เค้าเห็น หวังอี้ป๋อให้หลานสาวขี่คอ....พี่ชายก็ดูมีความสุข.....ชายหนุ่มโลกอกขึ้นมา ......แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาต่อว่า.....
"อาหยางคะ....อาหยาง "
ดาวเหนือเรียกเซียวจ้าน....ชายหนุ่มเลยเดินมารับหลานสาวตัวเล็กมาอุ้ม
"หนูคิดถึงอาค่ะ หนูคิดถึงอา "
"ปากหวานเหมือนใครเนี่ย.....พอพ่ออี้ป๋อมาก็ลืมอาเลยนะ.....
"หนูไม้่ได้ลืมนะคะ "
"พี่อี้ป๋อ....รู็มั้ยว่าลูกพี่นั่งรอพี่เป็นอาทิตย์ ....จะไปไหนก็อย่านานสิพี่....คิดถึงคนรอบ้าง "
"อาหยาง" เซียวจ้านบอกน้องชายให้ลดเสียง
"ไม่ต้องมาปกป้องออกรับแมทนเลย หลานชั้นนั่งตากแอดข้าวงน้ำไม่กิน .....รอพ่อ....."
"อาหยาง...พี่....คือที่บ้านมีเรื่องหลายอย่างที่ต้องจัดการเป็นธูระสำคัญ พี่เลยไปหลายวัน "
"ยังไงก็ต้องโทรมาหาดาวเหนือบ้าง......."
เซียวจ้านไม่ได้บอกยมฑูตหวังอี้ป๋อเรื่องลูกสาวนั่งรอเค้าไม่ได้กินข้่วกินน้ำ.....เค้ารู็สึกผิดมากกกกกก
"ฮืออออออออาหยางอย่าว่าพ่ออี้ป๋อนะคะ....หฯูไม่เป็นอะไร.....อย่าว่าพ่ออี้ป๋อ......."
ดาว้เหนือร้องให้จ้าขึ้นมา ......
เซียวหยางได้แต่ส่ายหัว..... "จ้า.....อาไม่ว่าแล้วลูก....ป่ะ...ไปชายหาดกะอา.....เล่นวินเซิฟกัน "
เซียวหยางยังไม่วายค้อนให่กับยนมฑูตหวังอี้ป๋อก่อนจะอุ้มดาวเหนือไปเล่นวินเซิร์ฟ
"เซียวจ้าน....ชั้น....ขอโทษ....ชั้นไม่รู็ว่าลูก......"
"อี้ป๋อ....นายอย่าถืออาหยางเลยนะ.....ที่อาหยางพูโไปเพราะเป็นห่วงชั้น..ห่วงลูก...และก็ห่วงนาย "
"คราวหลัง....ชั้นจะโทร....โทรมาหานาย....รึไม่ก็แว๊ปมาหานายกับลูก...ชั้นจะหายไปนานๆแบบนี้อีก "
"อี้ป๋อชีั้นไม่เป็นอะไร.....และลูกก็มีความสุขดี....ชั้นดูแลลูกอยู๋...นายไม่ต้องห่วง....."
"พี่จ้าน...พี่อี้ป๋อ.......พี่......เข้มาในบ้านก่อน "
วันนี้อาเฉิงอยู๋กับจีซูแล้วก็อาหยาง แม่ของจีซูนั่งเครองยบินส่วนตัวกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว นางจะรีบไปเคลียร์ธุระแล้วก็จะมาอยู๋กะบจีซูแล้วก็ฮาเฉิงที่เกาะนี้....นางชอบ...๙อบมากๆ...
ยมฑูตหวังอี้ป๋อ ตื่นเต้นมากๆ....ลูกของจีซู...เค้าต้องเป็นพ่อทูนหัวสินะ.......
"อี้ป๋อ......นายไปไหนมา.....ลูกชายนายรออยุ๋นะ "
จีซูค่อยๆลุกเดินออกมาข้่งหน้าบ้าน ....เอาเฉิงก็อุ้มลูกชายตัวน้อยมาหายมฑูตหวังอี้ป๋อกับเซียววจ้าน
"พ่อทูนหัวของลูกมาแล้วโอเชี่ยล......" อาเฉิงพูดพร้อมทั้งยื่นเด็กชายตัวน้อยให้ยมฑูตหวังอี้ป๋ออุ้ม
เซียวจ้านก็ช่วยประคอองด้วย.......
"ไงโฮเชี่ยล....โอเชี่ยลของลูง "
เซียวจ้านใช้นิ้วเขี่ยแก้มเด็กชายเบาๆ
"โอเชี่ยล...๙ื่อเพราะจังเลยอาเฉิง "
"ลูกพวกกพี่ชื่อดาวเหนือ....ชั้นเลยอยากตั้งชื่อลูกว่ามหาสมุคร น่ะพี่.....ตระกูลเราตจะได้อดกแนวธรรชาติล้วนๆ
"อาเฉิง......ชั้นอยากไปห้องน้ำ "
จีซูบอกสามที "ได้จ้ะ......"
อีกฝ่ายก็อุ้มจีซูขึ้นมาทันที ..... "อี้ป๋อฝากลูกชาายแป๊บนึง....เดี๋ยวมา"
"เธอไปนานๆเลยจีซู......." ยมฑูตหวังอี้ป๋อบอก
พอจีซูไปแล้ว......เค้าก้มลงหอมเอด็กชาย.........น้ำตาเค้าไหลออกมา
"อี้ป๋อ.....นาย.....เป็นอะไร.....เซียวจ้านตกใจมากๆเมื่อเห็นยมฑูตหวังอี้ป๋อสะอึ้นสุดๆ
"เซียวจ้าน......เซียวจ้าน......โอเชี่ยล.......โฮเชี่ยล.......คือ...ท่านพ่อ....ท่านพ่อของชั้น....ท่านมาเกิด....ท่านพ่ออยู๋นี่ "
ยมฑูตหวังอี้ป๋อยิ้มทั้งน้ำตา เซียวจ้านก็ยังขนหัวลุกอยู่ .........
"อี้ป๋อ......อี้ป๋อ....ลูกชายของพ่อ......อี้ป๋อ......พ่อรอลูกอยู่....อี้ป๋อ "
เด็กชายคนนั้นมีเสียงพูด...เสียพูดที่ออกจากปากเหมือนเสียงของเทพผู็พิทักษ์ อธิบดีกระทรสงวิญญษณ พ่อของยมฑูตหวังอี้ป๋อ .....
"ท่านพ่อครับ....ท่านพ่อ....ท่านพ่อ....."
"อี้ป๋อ...อย่าร้องให้.....พ่อ...ดีใจ...ดีใจที่ได้อยู๋ใกล้ๆลูกอีก...."
"ท่านพ่อลูกคิดถึง....ลูกขอโทษ "
"พ่อซิต้องขอโทษลูก...ขอโทษสำหรับทุกอย่าง......ป่านนี้..พระนางทะเลจันทร์คงรอลูกอยู่.....ที่พ่อต้องทำแบบนั้นกับอาณษจักรนั้นก็เพื่อเจ้าและแม่ของเต้านะอี้ป๋อ
ถ้าพ่อไม่พลางที่นั่นไว้ แม่ของเจ้ากับเจ้อาจจะไม่มีวันได้เจอกัน...."
"ท่านพ่อลูกเข้าใจหมดแล้ว....เข้าใจแล้วทุกอย่าง......"
"เซียวจ้าน " เทพผู้พิทักษ์เอ่ยชื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู๋ข้างๆยมฑูตอี้ป๋อ
"ครับท่า่นพ่อ......"
"ขอบใจเจ้ามาก...ที่รักอี้ป๋อ....พาอี้ป๋อไปรับภรรยาของข้ามาที่โลกมนุษย์ด้วย...พามาอยู๋กับพวกเจ้า..สัญญากับข้า..ว่าจะไม่ให้นางเหงา .....และอย่าบอกว่าข้าอยู่ที่นี่ "
"ครับ...ครับท่านพ่อ......." เซียจ้านรับปากทั้งน้ำตา
"อี้ป๋อ......"
"ครับท่านพ่อ......พ่อขอให้ลูกทำสิ่งนึงเพื่อพ่อด้วย....พ่ออยากจะเป็นมนุษย์จริงๆ..ฬช้ชีวิตแบบมนุษย์จริงๆ..."
"ท่านพ่อ........"
"พ่อขอร้อง.........ลบความทรงจำให้พ่อด้วย........."
"ท่านพ่อ.....ท่านพ่อ "
"อี้ป๋อ.....ลูกชายของพ่อ......พ่อรักเจ้า.....รักเจ้าที่สุด......."
"ท่านพ่อ......ท่านพ่อ....."
"ได้โปรด.....ทำตามที่พ่อขอ......อี้ป๋อ......"
"ท่านพ่อลูกรักท่านพ่อนะครับ.......ลูฏรักท่าน ......"
นั่นเป็นสิ่งที่เทพผู้พิทักษ์ขอร้อง...... เค้ารอ....รอยมฑูตหวังอี้ป๋ออยู่.....รอเพื่อบอกลา.....และขอให้ลูกชายช่วยเค้า...ให้เป็นมนุษย์จริงๆ....
เซียวหยางกำลังเล่นวินเซิร์ฟอยู่...... เจียนกั๋วมันก็เกนปบลาโลมามาให้ดาวเหนือขี่หลัง..... มันมีความสุขมากๆ วันนี้ครอบครัวพร้อมหน้า ......
"ดาวเหนือจับดีๆนะ.....เราจะออกสู่ทะเลกันแล้ว "
"ได้เลยพี่เจียนกั๋ว.......พี่เจียนกั๋ว......ไปที่นั่นเลยได้มั้ยคะ หนูอยากไป "
ดาวเหนือชี้ไปที่อาณษจักรกลางน้ำที่องเห็นลิบๆ
"อย่าพึ่งไปตอนนี้เลย....ไว้ไปพร้อมกันกับพ่อดีกว่า "
"ก็ได้ค่ะงั้นเราขี่โลมาเล่นกันก่อน.....พ่ออี้ป๋อมาแล้ว พวกราจะได้ไปเที่ยวพร้อมกัน "
เซียวหยางที่กำลังเล่นวินเซิร์ฟอยู่....จู่ๆเค้าก็เหมือนหน้ามืด...... ร่างบางร่วงลงไปในทะเล..........ชายหนุ่มรู็แค่ว่า เทพบุตรองค์นึง......พุ่งมาช่วยเค้า.....ไม่น่าจะใช่คนชายหนุ่มในชุดขาวที่หล่อ....หล่อเหมือนเทพพบุตร........
เซียวจ้านสำลักน้ำออกมา.....ร่างเล็กรู้แค่ว่าเค้าถูกดูดน้ำออกจากปาก.......
ชายหนุ่มลืมตาขึ้น.....ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเค้า....กำลังจะก้มลงดูดน่ำออกจากปากเค้าอีก....เค้ารีบหลับตา....หัวใจก็เต้นตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"น้ำหมดแล้ว......"
เค้าดึงตัวชายหนุ่มที่เปียกมะล๋อกมะแล่กขึ้นมาจากพื้นทราย.......มือเค้าก็ตบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง
"โอ้ยยยยยเจ็บนะ....เบาๆหน่อยได้มั้ย "
"ทีแบบนี้รู้สึก.... "
"นาย....หมายความว่ายังไง "
"เบ่นละครเก่งนะเราอ่ะ......รึว่า...ชอบให้....ดูดปาก......"
"นาย.....นายมัน......."
เซียวหยางหน้าแดงชี้หน้าเค้า...อีกฝ่ายก็ยื่นหน้ามาใกล้....เค้ายิ่งใจเต้น .......
"ผู้ชายรึว่าผู้หญิงดเนี่ย......แก้ม....นิ่ม.......นิ่มมากๆ "
เค้าไม่พูดเปล่าแต่เอามือบิดแก้มเซียวหยางไปมา ....... อีกฝ่ายทั้งเจ็บทั้งเขิน....เซียวหยางได้แต่คิด....นี่เค้าสติไม่ดีรึเปล่า ทำเหมือนไมทเคยเห็นคน
"ผมไปนะ......คุณรอดแล้ว....คราวหลังถ้ารู็ตัวจะเป็นจะหน้ามืด ....กินข้าวก่อนค่อยลงไปเล่น "
เซียวหยางยังอึ้ง "คุณดอเคนะ......ผมไปล่ะ ฎ
"เดี๋ยว.....เดี๋ยวก้อน......นาย....คุณ........."
เค้าเดินเร็วมากๆ...แป๊บเดียวก็หายไปแล้ว......
"ยังไม่ได้ขอบคุณเลย.....ชื่อก็ไม่ีู้"
เซียวหยางยังเขินๆ........นึกถึงตอนเค้าดูดน้ำออกจากปากแล้วใจเต้นขึ้นมา ........เค้าดูดีมาก......หล่อมาก...... เค้าช่วยชีวิตชายหนุ่มเอาไว้.... เค้าเป็นนักท่องเที่ยวรึว่าชาวเกาะ...
ชาวเกาะ...ที่หล่อที่สุดก็คือพี่เขยเค้าอาเฉิง....รึว่าเค้าจะมาจาก อาณาจักรกลางน้ำนั่น.....เซียวหยางคิดไปทั่ว......
ยมฑูตหวังอี้ป๋อพาเซียวจ้านดาวเหนือ มาที่อาณษจักรลับแล..... ชายหนุ่มรู้สุขมีความสุขมากๆ เพราะเค้าเห็นเรือไม้ เห็นสปีด๊โบท เห็นผู้คนที่กำลังใช้ชีวิตปกติ เห็นนักท่องเที่ยว
เป็นภาพที่เค้าไม่เตชคยคิดว่าจะได้ เห็น ...... ทั้งสามเดินอยู่บนชายหาดของอาจักรทวาราวดีศีสิรินทรแล้ว....... บริเวณนี้เป็นเขตพระราชวัง.....จึงสงบเงียบไม่มีใครสามารถจะเข้ามาได้ ........เช้าที่อากาศสดใส......น้ำทะเลสีรเขียวมรกต..... ฝูงปลาโลมายังเล่นน้ำอยู่ใกล้ๆ........
"พ่อจ๋า.....สวยมากเลยค่ะพ่อ "
ดาวเหนือพูดพร้อมวื่งเล่นไปบนชายหาด........
"เซียวจ้าน...ชั้นตื่นเต้น......เซียววจ้าน "
ยมฑูตหวังอี้ป๋อกุมมืออีกฝ่ายแน่น .....อีกมือเค้าถือพวงมาลัยเอาไว้ ........เค้าตั้งใจ...จะเอามากราบพระนาง.......
"พระนางต้องดีใจมากๆอี้ป๋อ.....ต้องดีใจ....นายทำใจให้สบาย ......แล้ว....เราต้องเข้าไปเจอพระนางที่......."
เซียวจ้านยังพูดไม่จบ....... ทั้งสองก็เห็นพระนางแล้ว.......นั่น....ดาวเหนือ.....ดาวเหนือกำลังคุยกับพระนางทะเลจันทร์อยู่ ......
"พี่สาว......หนูคิดถึงจังเลยค่ะ "
"ดาวเหนือ....หนูมาที่นี่....มาที่นี่ได้ยังไง......มากับใคร....เข้ามาในนี้ได้นังไง "
พระนางทั้งดีใจและแปลกใจ....เด็กหญิงตาสีเขียวอมฟ้าที่แสนจะน่ารัก เด็กที่เกาะดอกไม้...ที่ให้สร้อยคอกับสร้อยข้อมือเปลือกหอยกับนาง.......
"หนูมากับพ่อค่ะ.....พ่อบอกว่าจะพามาหาคุณย่า......คุณย่าหนูอยู่ที่นี่.....และก็เป็นเจ้าของอาณษจักรนี้ด้วย....พ่อหนูบอกค่ะ....."
พระนางทะเลจันทร์น้ำตาไหลออกมา ...... นางอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาหอมแก้ม .
"พี่สาวอย่าร้องให้นะคะ...... ไม่ต้องกลัวนะคะ แล้วถ้ามีใครจะมาทำอะไรพี่สาวก็บอกหฯูได้เลยหนูจัดการได้ .....ไม่ต้องร้องห้นะคะ "
"พ่อจ๋า.......พ่อจ๋า ........"
ดาวเหนือตะโกนเรียก ยมฑูตหวังอี้ป๋อกับเซียวจ้าน..........
พระนางมองตามไป.......เห็นชายหนุ่มสองคนกำลังเดินตรงมาพร้อมกับพวงมาลัยดอกมะลิแสนสวย ........
พระนางทะเลจันทร์สะอึ้นขึ้นมา ดาวเหนือก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้แต่ร้องให้ ....เด็กหญิงคอยเช็ดน้ำตาให้ตลอด......
"ทะเล........ทะเล.......ทะเล........"
พระนางเอ่ยชื่อชายหนุ่มที่กำลังก้มลงกราบที่เท้าของนาง......เค้าวางพวกมาลัยดอกมะลิไว้ที่เท้าของนาง .....นางวางดาวเหนือลง ......แล้วดึงตัวอีกฝ่ายมากอด......
"ทะเบล........ทะเล.......เจ้า.....มาแล้ว.........ป้ารอเจ้าอยู่......ป้ารอเจ้าอยู่ทุกลมหายใจ "
นางพูดพร้อมประคองวใบหน้าชายหนุ่ม น้ำตาของเค้าเ่อไปหมด นางทั้งหอมแก้มซ้ายแปก้มขวา หแอมหน้าผากด้วยความคิดถึง........
"เจ้า......เจ้า.....นายไปนาน.......เจ้า....อย่าหายไปนานๆอีกนะ....ป้า....คิดถึงเจ้า......"
"ผม....ขอโทษ......ขอโทษครับ......ท่าน.....ท่านแม่ .....ขอโทษ...ขอโทษที่ทำให้ท่านแม่ต้องรอ......ผมขอโทษ "
"ทะเล......ทะเล.....ลูกแม่.......ลูกชายของแม่ ......ลูกชายของแม่ ......."
"ผมขอโทษครับท่านแม่ ......ผมขอโทษ "
"ลูกรักของแม่ .......ลูกแม่......ลูกชายของแม่ "
พระนางยังพูดไม่ขจบ....ก็เป็นลมไป....
"ท่านแอม่.....ท่านแม่ .....ท่านแม่ ......."
"ฝ่าบาทประชาวรพระวาโย......ฝ่าบาทประชาวรพระวาโฌย ......
นางกำนัลและข้าราชบริพาล....เชิญยมฑูตหวังอี้ป๋อ....ซึ่งพระนางได้ส่งอำไว้ว่าให้ทุกคน เรียกว่าองค์ชายทะเล......
"องค์ชายเชิญเสด็จในพระตำหนักก่้อน.....
ยมฑูตอี้ป๋อไม่ยอมให้ทหารอุ้มพระนาง เค้าอุ้มพระนางเข้ามาที่ตำหนัก ......
"พี่สาว อย่าตายนะคะ พี่สาว เป็นอะไร " ดาวเหนือร้องไม้่หยุด
"พี่.....ดาวเหนือต้องเรียกท่าย่านะลูก ....เรียกพี่สาวไม่ได้ "
เซียวจ้านรีบบอกลูกสาว...... "ท่านย่า.....พ่อ....หนูกลัวท่านย่าตาย "
"ไม่ต้องกลัวลูกท่านย่าแคต่เป็นลม
"ท่านแม่ครับ.....ท่านแม่.....ท่านแม่ "
ยมฑูตหวังอี้ป๋อเอาผ้าเช็ดใบหน่านางเบาๆ ....เซียวจ้านอยูคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ....ดาวเหนือก็คอยบีบนวด......
พวกนางกำนัล...พากัลซุขซิบเพราพระสหายขององค์ชายทะเล รูปงามราวเทพบตร แถมลูกสาวก็ยังน่ารักเหมือนเทพธิดาตัวน้อย.....
พระนางค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ......หัวใจของนางยังเต้นไม่เป็นจังหวะ.....นางดีใจ....ดีใจจนเหมือนตัวจะลอย.......มืิเรียวเือ้อมาลูบหน้าชายหนุ่ม.....
"ท่นแม่....ท่านแม่ไม่เป็นอะไรแล้วยะครับ "
"ไม่.....เจ้า....เจ้ารู้....."
"ท่านพ่อ....ท่านพ่อเป็นคนบอกผม......ผมหมายถึง...เทพสูงสุด......ไม่ใช่คุณอาของผม "
พระนางตัวร้อนวาบไปหมด...... "ผมรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว.....จากท่านพ่อ....พ่อจริงๆของผม......"
พระนางน้ำตาไหลออกมา ......
"ท่านย่า.....ท่า่ย่า ......ท่านย่า "
ดาวเหนือบีบมือของพระนางทะเลจันทร์
"ดาวเหนือ.......ดาวเหนือ ......"
"ลูฏสาวของผม....หลานสาวของท่านแม่ครับ......"
พระนางพูดอะไรไม่ออกได้แต่ดึงเด็ฏหญิงากอดด้วยความรัก เคยเจอกันครั้งนึง...ไม่คิด...ไม่คิดว่านั่น....คือการได้พบหลานสาวแท้ๆ
"ท่านแม่ครับ.....แล้ว.....นี่....เซียวจ้าน...คนรักของลูกครับ....."
เซียวจ้านกราบพระนาง..... "เจ้าช่างหน้าตางดงามราวเทพบึตรเเดินดิน......" พระนางพูดพร้อมลูบหัวเค้าเบาๆ
"ถวายังคตมฝ่าบาท...... " เซียวจ้านพูดพร้อมยื่นพวงมาลัยให้พระนาง
"ขอบใจมากๆ.....ขอบใจมากจริงๆ......."
พระนางโอบลูกชายข้างนึง โอบเซียจ้านอีกข้างนึง ดาวเหนือก็นั่งอยู่บนตักของนาง.....นางมีความสุขเหลือเกิน......สองพันกว่าปีที่รอคอย.....สองพันกว่าปี.....
ยางได้ลูฏชายของนางกลับมาแล้ว.....ลูกชายของนางกลับมาแล้ว.....อาณษจาักคของนางก็พ้นคำสาป.........นางจะใช้ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้....ชีวิตที่เหลืออยู่ของนางกับลูกชายและครอบครัวที่น่ารักของเค้า......
"ทะเล......ลูกชายแม่ "
"ท่านแท่......ผมรักท่านแม่รนะครับ....."
พระนางไม่พูดอะไรได้แต่หอมที่หน้าผากของชายหนุ่มทั้งน้ำตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น